Ja ja, ik heb sinds gisteren een Taifun, van Challenge, zie foto op de voorpagina, onderaan. Volgens mij de voorloper van de Fujin, maar dat terzijde. Waarom? Ik wilde een open ligger voor de mooie zomerdagen. De Quest is voor woonwerkverkeer en voor slechtweer ritten. Nu heb ik al een open ligger, maar dat is een oudje dat niet meer bij mijn ambities past. Staat dus op marktplaats.
Waarom taifun? Een eenvoudige, snelle open ligger. Hardtail, geen fratsen. Directe sturing en goed contact met de weg. Testrit vandaag geeft hoop op mooie ritten. Lekker snel en makkelijk naar snelheden boven 30 te krijgen. wel wennen aan tweewielen, als je een driewieler gewend bent. Maar dat gaat snel. Voordeel is ook dat ie 20 inch wielen heeft, zit ik niet met al die verschillende bandenmaten.
Die hardtail voel je wel goed overigens, dus als ik de F lite binnen heb voor de Q, zal ik de Big Apple eens op de Taifun proberen.
Postte mijn vrouw op facebook dat ik mijn 7e fiets heb. Dat wordt dus opruimen. Er staan er 3 op marktplaats, de rest heb ik nodig, c.q. wil ik niet kwijt. Ach, 't is altijd goedkoper 4 fietsen te hebben naast een simpele twingo als auto, dan dat je met je auto up to date wil blijven. En ik ben nu eenmaal een fietsfanaat.
Nog een voordeel: nu hoeft Wim_i-row zich niet altijd eenzaam te voelen op zijn open ligger. Eerstvolgende LOL rit 3 juni wordt de maidenrace van taifun!
Overigens ben ik er wel even mee bezig geweest om hem goed rijdend te krijgen. Goed onderhouden, stond er bij de advertentie. Dat viel wel tegen. De ketting was wel vaak gesmeerd, maar nooit schoongemaakt. Dat resulteert in plakken van de ketting aan de tandwielen en de derailleur. Er kwam heel veel vuil af. Bovendien liep de ketting niet lekker, hij was te lang en er bleek een zestal schakels van een ander merk tussen te zitten, die niet goed liepen, met overslaan als gevolg. Nou ja, na een paar uur klussen, wat ik overigens heel niet erg vind, loopt ie lekker licht en als een trein.
Er zitten wel goede bandjes op en vrijwel nieuw, dat valt weer mee. Bovendien spoort ie goed, dus het frame is nog superstrak.
Het enige wat ik nog moet doen is de schijfremmen nakijken, die piepen af en toe. Dat is iets nieuws voor me, dus goed voorbereiden. Ach, zo blijf je bezig.
zondag 27 mei 2012
vrijdag 25 mei 2012
ride like the wind
Zo voelde het op de terugweg vandaag. Het leek alsof ineens alles klopte. Het voelde lekker, gleed als vanzelf over de Twentse wegen, zelfs tot aan de Achtehoekse dreven bleef het lekker doorgaan. Met een gemiddelde van 34.2 heb ik de 53 kilometer afgelegd, net iets meer dan anderhalf uur. Die grens komt in zicht. Alle geleuter in voorgaande posts over carbon Quest, nieuwe 26 inch, is alles wel in orde, is vergeten na zo'n lekkere rit. Een groot deel ligt natuurlijk aan de omstandigheden en die waren ideaal. Lekker weer, rustige ochtendrit om in te rijden, wind mee, goed gevoel, weekend in zicht.
Eindelijk.......
Eindelijk.......
dinsdag 22 mei 2012
woonwerkrit in Garmin Connect
Untitled door fietser1958 op Garmin Connect - Details
Via deze link kan de lezer die het leuk vindt mijn woonwerkroute zien, met alle details van dien. het is de terugrit, die ik vandaag heb gereden. Je ziet redelijk wat rechte stukken, waar ik kan doorrijden, maar ook een aantal stukken bebouwde kom met alle vertragende factoren die dat met zich mee brengt.
Via deze link kan de lezer die het leuk vindt mijn woonwerkroute zien, met alle details van dien. het is de terugrit, die ik vandaag heb gereden. Je ziet redelijk wat rechte stukken, waar ik kan doorrijden, maar ook een aantal stukken bebouwde kom met alle vertragende factoren die dat met zich mee brengt.
zondag 20 mei 2012
Need for speed
Snelheid, daar gaat het toch om in een velomobiel? Sinds ik vorig jaar september een Quest heb, ben ik bezig met verbeteren van de kruissnelheid en gemiddelde snelheid. Mijn doel met de Q was om binnen 1,5 uur de 53 kilometer enkele reis naar mijn werk in Almelo te doen. Voorheen op de racefiets kon ik een wat kortere route, meer door de bebouwde kom, met een afstand van 49 kilometer rijden. Dat ging in 1.45 uur en dan kwam ik redelijk uitgewoond aan, door een veel hogere hartslag.
Alle verhalen over de velomobiel lezende, dacht ik die 1,5 uur wel snel te kunnen pakken, na enkele weken. Je zou een gemiddelde op een racefiets van 30 km/u kunnen vertalen naar 37,5 in een vm. Dat valt vooralsnog tegen. Ik heb 1 keer 33.8 gehaald. Zoals ik al eens eerder schreef, gaat dat niet met dezelfde hoge hartslagen als op de racefiets, gemiddeld rond 130 is normaal, waar het bij de racefiets op 150 bpm zat.
Kennelijk duurt het toch langer om echte Q benen te kweken en daar heb ik vrede mee. Wellicht valt er hier en daar nog wat technisch te verbeteren aan de Q. Sommigen proberen met over te halen tot de aanschaf van een splinternieuwe carbon Q. Dat zal best sneller gaan, maar met een hogere kilometerprijs!
Vooralsnog blijft het de vintage 3x20 Q 147. Ik geniet nog ruim voldoende om de wat lagere snelheden te compenseren.
Alle verhalen over de velomobiel lezende, dacht ik die 1,5 uur wel snel te kunnen pakken, na enkele weken. Je zou een gemiddelde op een racefiets van 30 km/u kunnen vertalen naar 37,5 in een vm. Dat valt vooralsnog tegen. Ik heb 1 keer 33.8 gehaald. Zoals ik al eens eerder schreef, gaat dat niet met dezelfde hoge hartslagen als op de racefiets, gemiddeld rond 130 is normaal, waar het bij de racefiets op 150 bpm zat.
Kennelijk duurt het toch langer om echte Q benen te kweken en daar heb ik vrede mee. Wellicht valt er hier en daar nog wat technisch te verbeteren aan de Q. Sommigen proberen met over te halen tot de aanschaf van een splinternieuwe carbon Q. Dat zal best sneller gaan, maar met een hogere kilometerprijs!
Vooralsnog blijft het de vintage 3x20 Q 147. Ik geniet nog ruim voldoende om de wat lagere snelheden te compenseren.
dinsdag 15 mei 2012
Stoempen
Vandaag was het stoempen. Ik voelde het al bij de eerste trappen vanochtend bij het wegrijden, dit wordt het niet vandaag. En dat bleek ook zo te zijn. Ook nog eens mijn Garmin niet opgeladen, dus snelheid was al niet gte zien, maar gelukkig ook denk ik. Wel een ladertje eraan gehangen, maar die bleek ik op in, in plaats van out te hebben staan. One of those days, dus.
Zowel de heenrit als terugrit tegen de 2 uur. Wel een opsteker. Het rubber wat ik tussen de beide delen heb gedaan werkt, het rammelen bij klinkerwegen is weg. De Diepenheimtest is ook bij dit onderdeel geslaagd.
Stoempen, dat komt eigenlijk uit het wielrennen en ook nog een van onze zuiderburen, die veel meer wielergeschiedenis hebben. Het betekent een soort van doorstampen, meestal tegen de wind in, met slecht weer en bijna aan het einde van je latijn zijnde.
Zo voelde het soms wel. Op de terugweg deed de Garmin het weer, opgeladen op het stroomnet van de baas. Mijn gemiddelde lag ver onder niveau, niet waardig te vermelden.
Ook nog eens de voorbanden niet goed op druk, blijkt bij thuiskomst. Ach, mijn hoofd was vast bij mooie warme zomerdagen, die we nog in het verschiet hebben, toch?
Zowel de heenrit als terugrit tegen de 2 uur. Wel een opsteker. Het rubber wat ik tussen de beide delen heb gedaan werkt, het rammelen bij klinkerwegen is weg. De Diepenheimtest is ook bij dit onderdeel geslaagd.
Stoempen, dat komt eigenlijk uit het wielrennen en ook nog een van onze zuiderburen, die veel meer wielergeschiedenis hebben. Het betekent een soort van doorstampen, meestal tegen de wind in, met slecht weer en bijna aan het einde van je latijn zijnde.
Zo voelde het soms wel. Op de terugweg deed de Garmin het weer, opgeladen op het stroomnet van de baas. Mijn gemiddelde lag ver onder niveau, niet waardig te vermelden.
Ook nog eens de voorbanden niet goed op druk, blijkt bij thuiskomst. Ach, mijn hoofd was vast bij mooie warme zomerdagen, die we nog in het verschiet hebben, toch?
donderdag 10 mei 2012
Quest open u!
Was het maar zo eenvoudig om een velomobiel te openen. Maar eerst de aanleiding. Overigens zal elke vm rijder vroeg of laat dit klusje (willen) doen.
Ik heb de laatste tijd steeds meer last van geklepper van de boven en onderkant, tegen elkaar aan. Vooral uiteraard op hobbelige wegen. Het weekje fietsen met marc, de Dubenel tour, ging met grote regelmaat over slecht wegdek. Daar moet maar eens een eind aan komen, dacht ik pas. Nu heb ik toch een week vakantie, waarin klussen aan huis en ......op de agenda staat.
Dus maar een rubberstrip laten komen, van velomobielonderdelen.nl. Tegelijk ook maar een stormstrip erbij.
Dan is het maar goed dat het slecht weer is, want dan heb ik tijd om onder de carport de boven en onderkant eens van elkaar te scheiden. Het losschroeven van de bouten valt op zich mee. Ze zitten weliswaar niet altijd op prettige plekken, maar met een half uurtje is alles los. Dan de beide delen voorzichtig van elkaar halen, want er zit kit tussen die hier en daar goed vastzit. Ook dat lukt. Dan is te zien dat er niet overal kit zit, wat waarschijnlijk het klepperen veroorzaakt. Alles goed reinigen en gladmaken en dan de rubber strip erop. Met af en toe wat secondenlijm lukt dat goed. Ik laat het op de geleverde breedte, want je weet maar nooit. Het gaat prima en het is snel klaar. Overigens makkelijk om de gaatjes niet te groot te maken, voor de boutjes, want die blijven er dan mooi in hangen. Makkelijk om straks de bovenkant erop te doen en de moertjes er weer aan te krijgen. Het sluiten gaat ook prima en vastdraaien van de moertjes is hetzelfde als losmaken: niet moeilijk, maar wel lastig overal bij te komen.
Als alles dichtzit, blijkt dat niet alles overal goed aansluit. Hier en daar kan ik er zo doorheen kijken. Misschien toch maar weer open maken en de rubberstrip er dubbel op doen, dan sluit het wel. Wellicht eerst een rijte over de hobbelwegen van Zutphen maken om te kijken of mijn doel is bereikt. Ik heb er witte tape bij om af te plakken. Transparant heb ik niet kunnen vinden. Dat wordt nog een lastige klus, die tape mooi strak erop plakken.
Ik heb uiteraard de kans waargenomen om alles eens na te lopen, schoon te maken en vast te draaien wat los zat. Dat was niet veel, gelukkig.
Zo langzamerhand begin ik toch alle technische geheimen van de Quest te leren kenne. Nu nog een keer de veerpoten schoonmaken en invetten, het achterwiel een keer eruit en dan heb ik alles wel gehad.
Ik heb de laatste tijd steeds meer last van geklepper van de boven en onderkant, tegen elkaar aan. Vooral uiteraard op hobbelige wegen. Het weekje fietsen met marc, de Dubenel tour, ging met grote regelmaat over slecht wegdek. Daar moet maar eens een eind aan komen, dacht ik pas. Nu heb ik toch een week vakantie, waarin klussen aan huis en ......op de agenda staat.
Dus maar een rubberstrip laten komen, van velomobielonderdelen.nl. Tegelijk ook maar een stormstrip erbij.
Dan is het maar goed dat het slecht weer is, want dan heb ik tijd om onder de carport de boven en onderkant eens van elkaar te scheiden. Het losschroeven van de bouten valt op zich mee. Ze zitten weliswaar niet altijd op prettige plekken, maar met een half uurtje is alles los. Dan de beide delen voorzichtig van elkaar halen, want er zit kit tussen die hier en daar goed vastzit. Ook dat lukt. Dan is te zien dat er niet overal kit zit, wat waarschijnlijk het klepperen veroorzaakt. Alles goed reinigen en gladmaken en dan de rubber strip erop. Met af en toe wat secondenlijm lukt dat goed. Ik laat het op de geleverde breedte, want je weet maar nooit. Het gaat prima en het is snel klaar. Overigens makkelijk om de gaatjes niet te groot te maken, voor de boutjes, want die blijven er dan mooi in hangen. Makkelijk om straks de bovenkant erop te doen en de moertjes er weer aan te krijgen. Het sluiten gaat ook prima en vastdraaien van de moertjes is hetzelfde als losmaken: niet moeilijk, maar wel lastig overal bij te komen.
Als alles dichtzit, blijkt dat niet alles overal goed aansluit. Hier en daar kan ik er zo doorheen kijken. Misschien toch maar weer open maken en de rubberstrip er dubbel op doen, dan sluit het wel. Wellicht eerst een rijte over de hobbelwegen van Zutphen maken om te kijken of mijn doel is bereikt. Ik heb er witte tape bij om af te plakken. Transparant heb ik niet kunnen vinden. Dat wordt nog een lastige klus, die tape mooi strak erop plakken.
Ik heb uiteraard de kans waargenomen om alles eens na te lopen, schoon te maken en vast te draaien wat los zat. Dat was niet veel, gelukkig.
Zo langzamerhand begin ik toch alle technische geheimen van de Quest te leren kenne. Nu nog een keer de veerpoten schoonmaken en invetten, het achterwiel een keer eruit en dan heb ik alles wel gehad.
Op bovenstaande foto is te zien dat de overbuurjongen een brommer heeft. Hij klust eraan, heeft hem voor 200 euro gekocht. wat als je een vm voor dat bedrag kan kopen en eraan klussen. Als de jeugd dat gaat doen, wordt het allicht beter op de weg. Maar ja, dat zullen, met de huidige vm prijzen illusies blijven.
zondag 6 mei 2012
Holterbergrit LOL
Vanochtend verzamelden 9 ligfietsers zich bij het Volkshuis in Zutphen. Op het moment dat ik aankwam had men net de koffie op en moetsen we aan de kant, want het terras moest naar buiten. Er hadden zich 3 mensen aangemeld via de agenda van Ligfietsnet. Dat is gelijk het mooie van LOL, je hoeft je niet aan te melden om toch mee te doen. En zo blijft het verrassend wie er komen. Marc heeft een mooie aanrijroute voor de Holterberg uitgestippeld. Vanaf de start van de klim ontstaat er veel ruimte tussen de rijders, afhankelijk van klimcapaciteiten. We spreken af te stoppen bij het Natuurdiorama. Daar aangekomen is er een 10e man, die uit Oldenzaal is gekomen. Hij rijdt een aantal kilometers mee.
We nemen eerst een pauze, koffie met applgebak, hoe kan het ook anders, bij Woody´s. Na een wat onaangename verwelkoming, de fietsen stonden niet goed, zijn we toch naar binnen gegaan. Koffie, gebak en sfeer zijn goed.
Na de pauze een afwisseling van klimmen en dalen, zie de volgende filmische impressie.
Het gaat hard naar beneden, zoals je kan zien. Ik heb geprobeerd de snelheid die op de garmin wordt getoond te laten zien, maar het spiegelt te veel. Ik ben boven de 70 km-u gekomen. Zonder Sjimmie, het vervangen van de gebroken spaken heeft kennelijk goed geholpen.
Na de afdaling zijn we via Haarle, Nieuw Heeten, Bathmen, Kring van Dorth en Eefde weer terug gereden.
Uieindelijk had ik 85 kilometer op de teller.
Wat goed was. Het aantal rijders, weer 10 en uit alle delen van Achterhoek en zelfs Overijssel. Het gebak, de rit en de sfeer.
Minder, deze keer, toch wel aan de koude kant voor de tijd van het jaar.
We nemen eerst een pauze, koffie met applgebak, hoe kan het ook anders, bij Woody´s. Na een wat onaangename verwelkoming, de fietsen stonden niet goed, zijn we toch naar binnen gegaan. Koffie, gebak en sfeer zijn goed.
Na de pauze een afwisseling van klimmen en dalen, zie de volgende filmische impressie.
Het gaat hard naar beneden, zoals je kan zien. Ik heb geprobeerd de snelheid die op de garmin wordt getoond te laten zien, maar het spiegelt te veel. Ik ben boven de 70 km-u gekomen. Zonder Sjimmie, het vervangen van de gebroken spaken heeft kennelijk goed geholpen.
Na de afdaling zijn we via Haarle, Nieuw Heeten, Bathmen, Kring van Dorth en Eefde weer terug gereden.
Uieindelijk had ik 85 kilometer op de teller.
Wat goed was. Het aantal rijders, weer 10 en uit alle delen van Achterhoek en zelfs Overijssel. Het gebak, de rit en de sfeer.
Minder, deze keer, toch wel aan de koude kant voor de tijd van het jaar.
vrijdag 4 mei 2012
verslag DuBeNel
En dan nu een uitgebreider verslag.
Zaterdag 28 april de laatste voorbereidingen getroffen. Wat kan er in een Q mee, wat wil ik meenemen, wat heb ik echt nodig? Dat soort zaken hield mij bezig. Eerst 's morgens de dames naar Schiphol gebracht voor een reisje naar Barcelona. Daarna mijn eigen ding doen. Voedsel en drank kopen. Spullen klaarleggen en nakijken. Inpakken in de Q. Waar leg ik alles? Hoe gaat het dan onderweg?
Zondag 06.30 opgestaan, ontbijten en de laatste spullen inpakken. Wat zit er in de Q?
Tent, slaapzak, matje, kleding (weinig) fietskleding (iets meer), regenkleding, eetspul, reservebanden, reparatiespul, gereedschap, opladers, fototoestel, Garmin Edge, A Solar zonnecel, voedsel voor de eerste dag en ochtend daarop. Behoorlijk zwaar, zo voelt het.
07.10 vertrokken om Marc te ontmoeten om 08.00 uur in Ruurlo. Marc stond al klaar en na een korte ritbespreking zijn we gaan rijden. De eerste kilometers gingen prima. We reden door Zelhem, Doetinchem en Zeddam over 's Heerenberg, via Emmerich naar Kleve. Daar de eerste pauze in een Conditorei. Succes verzekerd met de gebakskeuze!
Na deze pauze door naar Siebengewald. Via bergen naar de Maas en bij Blitterswijk overgestoken. Verder aan de westelijke oever van de Maas gereden. Na Thorn, het witte stadje, de grens over en België in om de Vlaanderenroute te volgen. De wegen zijn er duidelijk wat minder dan in Nederland en de fietspaden mogen eigenlijk die naam niet hebben. Na Lanaken zijn we een camping gaan zoeken, wat niet meeviel. Het werd al laat en de eerste camping had geen plek meer. De tweede gelukkig wel, na 215 kilometer wel prettig te ervaren dat je mag remmen en je tent opzetten. Het blijkt een doorsnee Belgische camping, met veel stacaravan en weinig plek voor een tent. Gegeten op het terras van de camping tussen de aangeschoten, c.q. dronken Belgen. Ook daar was het vakantie!
Na een nachtje lekker slapen de volgende dag etappe 2 gestart. Vooraf wat het idee om Geraardsbergen te halen, weer ongeveer 200 kilometer. Na een aantal kilometers bleek dat een illusie te worden. De reden hiervoor? Hellingen van de Vlaamse Ardennen. Met mijn Q, mijn wattage en een te groot verzet werd het bij elke helling lastiger. En het waren er veel. Het weer was overigens erg goed, boven 20 graden. Veel enthousiaste belgen die kennelijk nog nooit een velomobiel hebben gezien.We zijn erg veel op de foto, film gezet. Auto's die langs reden met een Iphone uit het raam waren geen uitzondering.
Uiteindelijk kwamen we in Halle terecht, na weer met veel moeite campings te hebben gezocht. Op 1 plek was de camping al 10 jaar weg, terwijl 5 minuten ervoor iemand ons de weg er naar toe wees. 162 kilometer gereden. Het was al weer laat en daarom in Halle een hotel genomen. Lekker luxe, de Q´s mochten binnen staan onder een afdak, naast de oude Porche van de eigenaar en tussen oude scooters. Het diner was deze keer bij een Egytische shoarmatent, de enige die na 21.30 nog eten verschafte. Overigens ging de route door een buitenwijk van Brussel, daar waar de very happy few kennelijk wonen, te zien aan de enorme percelen met moderne kastelen erop. Deze dag 187 km gedaan.
Na een heerlijke nacht een een uitstekend verzorgd ontbijt vertrokken richting kust. Nog steeds prima weer, iets koeler, maar dat is juist fijn in een Q. Weer veel hellingen in het begin, het hield maar niet op. Zelfs een onverharde route dwars over een berg, met veel plassen modder en kuilen tussen de stenen, die meer op rotsblokken leken. Dat was de Congoberg. Daarna werden de hellingen wat minder hoog, heel fijn voor de bovenbeenspieren. Vlak na Ronse werd het vlak en reden we langs de Schelde en kanalen.
Over verder mooie vlakke wegen, die soms erg goed breidbaar waren bereikten we Middelkerke aan de Vlaamse kust. Campings genoeg, maar de eersten die we bezochten wearen lelijke caravanparken. De vierde blijkt gelukkig wel tenten te kunnen hebben. een aangeschoten gast uit de kantine belt zijn vriendin, die de campingbaas is. Rare combi, die 2, maar goed, we kunnen douchen en slapen. Eerst nog gegeten in een veredelde friettent, waar we de enige gasten zijn. Dat was overigens bij de derde camping, dus de serveerster heeft ons in de Q gezien. dat heeft haar er waarschijnlijk toe gebracht op een enorm beeldscherm tegenover onze tafel Discovery aan te zetten. Dat zullen die mannen in de rare fietsen wel leuk, zal zij gedacht hebben.
De volgende ochtend weer vroeg op pad, zoals elke dag om 7 uur opgestaan en staand bij de tent ontbeten. Het gras is te nat om te zitten en stoelen neem je niet mee in een Q.
De bakker is gelukkig vroeg open, zie mijn vorige bericht. Hij is heel enthousiast, heeft lekkere broodjes en maakt een mooie foto van ons.
We volgen nu de kustroute, zoals deze in Vlaanderen heet. Het is de LF1, die van de Franse noordkust naar Scandinavië loopt. Een mooie route lansg de Noordzee, met af en toe wat obstakels, zoals opgewaaid zand op het fietspad, wat slingeren tot gevolg heeft. Via het Zwin, een mooi natuurgebied op de grens van Vlaanderen en Zeeuws Vlaanderen komen we Nederland weer binnen. Lastige obstakels om andere voertuigen dan bukfietsen tegen te houden zijn niet Q vriendelijk. We tillen ze er dan maar overheen.
In Breskens de boot naar Vlissingen genomen en daar verder via de Zeeuwse eilanden naar Goeree Overflakkee, waar we in Stellendam een boerencamping nemen. Het heeft dan al flink geregend onderweg en we hebben een lastig stuk door de duinen over een slingerend betonplaten fietspad moeten nemen. Dat is het lastige van LF routes, die zijn niet ontworpen voor velomobielen en snel rijden. Na 170 kilometer is het weer voldoende voor vandaag.
We gaan, hoe kan het ook anders tijdens deze reis, weer in een veredelde friettent dineren. Overigens goed eten, daar niet van. Tijdens het eten wordt het almaar erger met het weer, tot uiteindelijk een flinke onweersbui. We menen in een rustig moment naar de camping terug te kunnen, maar we zijn nog niet buiten of het begint enorm te gieten. We worden flink nat.
Toch goed geslapen en weer vroeg op. Ontbijt in de blokhut vasn de camping, dat is het voordeel van boerencampings, goede voorzieningen voor weinig geld. Omdat werkelijk alles nat is, besluiten we niet nog een overnachting te doen, maar deze dag naar huis te rijden. Marc heeft nog een route van vorig jaar in zijn Nexus staan en zo rijden we naar het Oosten. Droog weer, niet warm, niet koud en relatief mooie wegen. Via randje Rotterdam door de Betuwe over Arnhem naar Drempt, waar onze wegen scheiden. na 195 kilometer kom ik weer thuis, waar de meisjes verbaasd zijn dat ik al terug ben. En nu die natte zooi maar droog zien te krijgen.
Marc heeft de stats al op Google geplaatst.
Een paar toevoegingen. Een fantastische ervaring door samen te rijden en elkaar beter te leren kennen. Door enorm enthousiasme van mensen die we tegen komen. Door lekker uit te waaien, letterlijk en figuurlijk.
En de techniek? Na 7000 kilometer zijn de Kojaks nog niet versleten. De Big Apple is een heerlijke achterband. Rijden met een volle Q is op hellingen geen pretje. Afdalen was voor mij vervelend, omdat mijn Q begon te sjimmiën bij snelheden hoger dan 28 km/u.
Dat laatste kan volgens Velomobiel van alles zijn, wat te maken heeft met spelling. Ik dacht dat het de vering was, die niet goed meer werkte. Bij het bekijken daarvan blijkt, doordat ik twee spaken vasthoud, dat er 1 gebroken is. Bij inspectie van de wielen zijn het er drie, 2 links, 1 rechts. Mag ik toch het door mij gevreesde wieluitnemen gaan doen. Veel werk, niet moeilijk, maar erg onlogisch. Dat moet beter kunnen. De neiging om als volgende vm maar een Mango of Strada te nemen komt bij me op tijden het werken.1 bout krijg ik moeilijk los en die blijkt in schroefdraad vast te zitten i.p.v. met een moer aan de andere kant.Die wilde ik eruit trekken, maar dat lukte maar niet. Bijna de plaat waar die in vastzit ontwricht.
Maar goed, de nieuwe spaken zitten erin, de wielen lijken redelijk te draaien, zonder slag erin. Zondag bij de Holtergerbrit van LOL maar eens testen.
Zaterdag 28 april de laatste voorbereidingen getroffen. Wat kan er in een Q mee, wat wil ik meenemen, wat heb ik echt nodig? Dat soort zaken hield mij bezig. Eerst 's morgens de dames naar Schiphol gebracht voor een reisje naar Barcelona. Daarna mijn eigen ding doen. Voedsel en drank kopen. Spullen klaarleggen en nakijken. Inpakken in de Q. Waar leg ik alles? Hoe gaat het dan onderweg?
Zondag 06.30 opgestaan, ontbijten en de laatste spullen inpakken. Wat zit er in de Q?
Tent, slaapzak, matje, kleding (weinig) fietskleding (iets meer), regenkleding, eetspul, reservebanden, reparatiespul, gereedschap, opladers, fototoestel, Garmin Edge, A Solar zonnecel, voedsel voor de eerste dag en ochtend daarop. Behoorlijk zwaar, zo voelt het.
Na deze pauze door naar Siebengewald. Via bergen naar de Maas en bij Blitterswijk overgestoken. Verder aan de westelijke oever van de Maas gereden. Na Thorn, het witte stadje, de grens over en België in om de Vlaanderenroute te volgen. De wegen zijn er duidelijk wat minder dan in Nederland en de fietspaden mogen eigenlijk die naam niet hebben. Na Lanaken zijn we een camping gaan zoeken, wat niet meeviel. Het werd al laat en de eerste camping had geen plek meer. De tweede gelukkig wel, na 215 kilometer wel prettig te ervaren dat je mag remmen en je tent opzetten. Het blijkt een doorsnee Belgische camping, met veel stacaravan en weinig plek voor een tent. Gegeten op het terras van de camping tussen de aangeschoten, c.q. dronken Belgen. Ook daar was het vakantie!
Na een nachtje lekker slapen de volgende dag etappe 2 gestart. Vooraf wat het idee om Geraardsbergen te halen, weer ongeveer 200 kilometer. Na een aantal kilometers bleek dat een illusie te worden. De reden hiervoor? Hellingen van de Vlaamse Ardennen. Met mijn Q, mijn wattage en een te groot verzet werd het bij elke helling lastiger. En het waren er veel. Het weer was overigens erg goed, boven 20 graden. Veel enthousiaste belgen die kennelijk nog nooit een velomobiel hebben gezien.We zijn erg veel op de foto, film gezet. Auto's die langs reden met een Iphone uit het raam waren geen uitzondering.
Uiteindelijk kwamen we in Halle terecht, na weer met veel moeite campings te hebben gezocht. Op 1 plek was de camping al 10 jaar weg, terwijl 5 minuten ervoor iemand ons de weg er naar toe wees. 162 kilometer gereden. Het was al weer laat en daarom in Halle een hotel genomen. Lekker luxe, de Q´s mochten binnen staan onder een afdak, naast de oude Porche van de eigenaar en tussen oude scooters. Het diner was deze keer bij een Egytische shoarmatent, de enige die na 21.30 nog eten verschafte. Overigens ging de route door een buitenwijk van Brussel, daar waar de very happy few kennelijk wonen, te zien aan de enorme percelen met moderne kastelen erop. Deze dag 187 km gedaan.
Na een heerlijke nacht een een uitstekend verzorgd ontbijt vertrokken richting kust. Nog steeds prima weer, iets koeler, maar dat is juist fijn in een Q. Weer veel hellingen in het begin, het hield maar niet op. Zelfs een onverharde route dwars over een berg, met veel plassen modder en kuilen tussen de stenen, die meer op rotsblokken leken. Dat was de Congoberg. Daarna werden de hellingen wat minder hoog, heel fijn voor de bovenbeenspieren. Vlak na Ronse werd het vlak en reden we langs de Schelde en kanalen.
Over verder mooie vlakke wegen, die soms erg goed breidbaar waren bereikten we Middelkerke aan de Vlaamse kust. Campings genoeg, maar de eersten die we bezochten wearen lelijke caravanparken. De vierde blijkt gelukkig wel tenten te kunnen hebben. een aangeschoten gast uit de kantine belt zijn vriendin, die de campingbaas is. Rare combi, die 2, maar goed, we kunnen douchen en slapen. Eerst nog gegeten in een veredelde friettent, waar we de enige gasten zijn. Dat was overigens bij de derde camping, dus de serveerster heeft ons in de Q gezien. dat heeft haar er waarschijnlijk toe gebracht op een enorm beeldscherm tegenover onze tafel Discovery aan te zetten. Dat zullen die mannen in de rare fietsen wel leuk, zal zij gedacht hebben.
De volgende ochtend weer vroeg op pad, zoals elke dag om 7 uur opgestaan en staand bij de tent ontbeten. Het gras is te nat om te zitten en stoelen neem je niet mee in een Q.
De bakker is gelukkig vroeg open, zie mijn vorige bericht. Hij is heel enthousiast, heeft lekkere broodjes en maakt een mooie foto van ons.
We volgen nu de kustroute, zoals deze in Vlaanderen heet. Het is de LF1, die van de Franse noordkust naar Scandinavië loopt. Een mooie route lansg de Noordzee, met af en toe wat obstakels, zoals opgewaaid zand op het fietspad, wat slingeren tot gevolg heeft. Via het Zwin, een mooi natuurgebied op de grens van Vlaanderen en Zeeuws Vlaanderen komen we Nederland weer binnen. Lastige obstakels om andere voertuigen dan bukfietsen tegen te houden zijn niet Q vriendelijk. We tillen ze er dan maar overheen.
In Breskens de boot naar Vlissingen genomen en daar verder via de Zeeuwse eilanden naar Goeree Overflakkee, waar we in Stellendam een boerencamping nemen. Het heeft dan al flink geregend onderweg en we hebben een lastig stuk door de duinen over een slingerend betonplaten fietspad moeten nemen. Dat is het lastige van LF routes, die zijn niet ontworpen voor velomobielen en snel rijden. Na 170 kilometer is het weer voldoende voor vandaag.
We gaan, hoe kan het ook anders tijdens deze reis, weer in een veredelde friettent dineren. Overigens goed eten, daar niet van. Tijdens het eten wordt het almaar erger met het weer, tot uiteindelijk een flinke onweersbui. We menen in een rustig moment naar de camping terug te kunnen, maar we zijn nog niet buiten of het begint enorm te gieten. We worden flink nat.
Toch goed geslapen en weer vroeg op. Ontbijt in de blokhut vasn de camping, dat is het voordeel van boerencampings, goede voorzieningen voor weinig geld. Omdat werkelijk alles nat is, besluiten we niet nog een overnachting te doen, maar deze dag naar huis te rijden. Marc heeft nog een route van vorig jaar in zijn Nexus staan en zo rijden we naar het Oosten. Droog weer, niet warm, niet koud en relatief mooie wegen. Via randje Rotterdam door de Betuwe over Arnhem naar Drempt, waar onze wegen scheiden. na 195 kilometer kom ik weer thuis, waar de meisjes verbaasd zijn dat ik al terug ben. En nu die natte zooi maar droog zien te krijgen.
Marc heeft de stats al op Google geplaatst.
Een paar toevoegingen. Een fantastische ervaring door samen te rijden en elkaar beter te leren kennen. Door enorm enthousiasme van mensen die we tegen komen. Door lekker uit te waaien, letterlijk en figuurlijk.
En de techniek? Na 7000 kilometer zijn de Kojaks nog niet versleten. De Big Apple is een heerlijke achterband. Rijden met een volle Q is op hellingen geen pretje. Afdalen was voor mij vervelend, omdat mijn Q begon te sjimmiën bij snelheden hoger dan 28 km/u.
Dat laatste kan volgens Velomobiel van alles zijn, wat te maken heeft met spelling. Ik dacht dat het de vering was, die niet goed meer werkte. Bij het bekijken daarvan blijkt, doordat ik twee spaken vasthoud, dat er 1 gebroken is. Bij inspectie van de wielen zijn het er drie, 2 links, 1 rechts. Mag ik toch het door mij gevreesde wieluitnemen gaan doen. Veel werk, niet moeilijk, maar erg onlogisch. Dat moet beter kunnen. De neiging om als volgende vm maar een Mango of Strada te nemen komt bij me op tijden het werken.1 bout krijg ik moeilijk los en die blijkt in schroefdraad vast te zitten i.p.v. met een moer aan de andere kant.Die wilde ik eruit trekken, maar dat lukte maar niet. Bijna de plaat waar die in vastzit ontwricht.
Maar goed, de nieuwe spaken zitten erin, de wielen lijken redelijk te draaien, zonder slag erin. Zondag bij de Holtergerbrit van LOL maar eens testen.
eerste impressie DuBeNel tour
Enthousiaste mensen hebben we voldoende ontmoet tijdens deze tocht. Vooral in Duitsland en België keek men de ogen uit. Hoe vaak we zijn gefotografeerd en gefilmd weet ik niet meer, maar het was heeeeeel vaak. Vaak leuk, hilarisch, maar soms levensgevaarlijk. Auto´s die naast ons kwamen rijden en een phone die uit het raam werd gehouden om te flmen. Mensen die ons wilden laten stoppen om foto´s te maken, zoals deze jongen, die gewoon voor een fotozaak bleek te werken, alwaar we de foto, waarschijnlijk tegen betaling, konden afhalen.
Het weer was wisselend, van zeer zonnig tot enorme onweersbuien. De wegen in België slecht tot matig, het landschap mooi afwisselend van heuvelachtig tot vlak, aan de kust. De sfeer was goed.
De Quest is duidelijk niet gebouwd om mee te klimmen, zeker niet met bagage erin.
We hebben in totaal 927 kilometer gereden in 5 dagen. Langste etappe was de eerste, 215 kilometer. we waren nog vers moet je maar denken.
Een uitgebreider verslag volgt.
Abonneren op:
Posts (Atom)